Himmlischer Wegweiser

***Niebiański przewodnik***

Słubice [swuˈbiʦɛ] to miasto nad Odrą w zachodniej Polsce, liczące 16 705 mieszkańców (stan na 30 czerwca 2019 r.). Do 1945 roku dzisiejszy obszar miejski był dzielnicą Frankfurtu nad Odrą jako Dammvorstadt lub Gartenstadt. Dziś najważniejsze przejścia graniczne między Niemcami a Polską znajdują się w Słubicach i okolicach - tzw. most miejski na Odrze i bezpośrednio na południe od Słubic most autostradowy na autostradzie federalnej 12/Autostrada A2 i stacja graniczna Kunowice. Słubice to siedziba polsko-niemieckiego centrum nauki Collegium Polonicum.

Do 1945 r. dzisiejsze Słubice należały do ​​miasta Frankfurt nad Odrą jako przedmieście zaporowe. Separacja rozpoczęła się wraz z końcem II wojny światowej i związaną z tym okupacją miasta przez Armię Czerwoną. 19 kwietnia 1945 r. o godz. 5.29 most miejski został wysadzony w powietrze przez wycofujące się wojska niemieckie. To również odcięło linie telefoniczne, gazowe i wodne do Dammvorstadt. 129. Dywizja Strzelców radzieckiej 33. Armii była w stanie zająć Dammvorstadt bez walki po wycofaniu się Wehrmachtu. Zgodnie z życzeniem Polski cały Frankfurt miał stać się polski, gdyż podział miasta uznano za bezsensowny. Dlatego Słubice były początkowo uważane przez polską administrację za polską nazwę dla całego Frankfurtu. 17 pracowników administracyjnych, 5 rzemieślników i 28 uzbrojonych policjantów przybyło 2 maja 1945 r. i miało utworzyć polską administrację. Dom przy Friedrichstr. 10 (później ul. Armii Czerwonej, od 1950 ul. Jedności Robotniczej 12).

4 maja Armia Radziecka wzniosła tymczasowy most z Lebuser Mauerstraße do Prinzenufer. Od 8 maja do Dammvorstadt powrócili pierwsi niemieccy cywile. 15 maja 1945 r. po raz pierwszy wystawiono polskie świadectwo ze stemplem „Słubice”, ale jest też polski dowód rejestracyjny z tego samego dnia, w którym jako nazwę miejscowości identyfikuje się „Frankfurt”. 20 maja spłonęła karczma „Goldener Löwe”, która do tej pory była najstarszym budynkiem w Dammvorstadt. Budynek z 1601 roku znajdował się w miejscu dzisiejszego Collegium Polonicum. Pierwszy ratusz nowopowstałego miasta Słubice powstał 28 maja 1945 r. przy ulicy Neuer Markt 5 (obecnie pl. Wolności 5).
Według polskiego raportu, 15 czerwca „w rejonie Słubic” mieszkało 8 000 Niemców i tylko 80 Polaków, chociaż nie jest jasne, o który obszar chodziło (cały Frankfurt czy tylko dzielnice na wschód od Odry). Henryk Jastrzębski, sprawujący urząd od 24 maja, zarządził, że do 15/16 maja Niemcy powinni zostać wypędzeni z Dammvorstadt. do końca czerwca. W sumie wydalono 3640 Niemców. Według oficjalnych informacji pozostało pięciu Niemców i siedmiu Żydów, ale rzeczywista liczba jest prawdopodobnie wyższa.

Od 30 czerwca Słubice, czyli dawne przedmieście wałowe, otrzymały ponownie prąd, co umożliwił nowo położony kabel. W lipcu w słubickich fabrykach wojska radzieckie przeprowadziły szeroko zakrojony demontaż. 2 sierpnia 1945 roku Konferencja Poczdamska oficjalnie przypieczętowała podział miasta na niemiecki Frankfurt po lewej stronie i polskie Słubice po prawej stronie Odry. Od 28 sierpnia wodociąg przez Odrę umożliwił zaopatrzenie w wodę Słubic. 10 października ulicom i placom Słubic nadano polskie nazwy zamiast dotychczasowych niemieckich (które jednak zmieniano często, a czasem nawet kilkakrotnie). 12 października rozpoczął się rok szkolny dla 120 polskich uczniów ze Słubic. Dyrektorem szkoły został Polak Józef Mager.

Pod koniec 1945 r. w Słubicach mieszkało 685 osób, w większości wojskowych. 13 marca 1946 r. sowieckie jednostki bojowe opuściły miasto. Pierwszy nowy budynek mieszkalny wybudowany po II wojnie światowej mógł pomieścić 58 rodzin i powstał przy pl. Wolności (w tłumaczeniu „Plac Wolności”, dawna niemiecka nazwa to Neuer Markt). W latach 70. budowano głównie prefabrykaty i powstały podmiejskie osiedla Słowiańskie i Paderewskiego. Od 1999 roku miasto należy do województwa lubuskiego. W 2002 roku rozpoczęto budowę dworca kolejowego w Słubicach, który został oddany do użytku w 2003 roku.

Wielu niemieckich turystów przygranicznych odwiedza miejski tak zwany „bazar” (patrz polski rynek) i ulicę Jedności Robotniczej, zwaną potocznie „ulicą papierosów”. W nocy z 10./11. W dniu 1 stycznia 2007 r. Bazar spłonął doszczętnie, nie odnotowano żadnych obrażeń ciała. W walce z ogniem polską straż pożarną wspierali niemieccy koledzy. Od razu podjęto decyzję o odbudowie rynku. W 2011 roku oddano do użytku nowy budynek bazaru, wcześniej funkcjonowały tymczasowe namioty.

Co do samej skrytki:

Wchodź śmiało, ale uważaj na mugoli, najłatwiej w godzinach wieczornych. I ciesz się widokiem.