Steiht blaots up een Been dat Swien

Wat ist upstuns en Feckten in use Friädensstadt!
Kiene Bange, ik kommenteer nich, wat sik gistern rund üm de AfD dai,
nich den Stried üm de WLE–Renaissance, nich de Idee,
wier ne Straotenbahn düör Mönster rullen to laoten,
jüst so weinig de Verbal–Klopperie, of de up de Fietsen of de ächtert Volant hat Vüörrecht kriegen salt,
upn Slotplas düörtoföhren. Dao wärd noog üöwer sägd. Nä, ümdat wi midden in ne Region wuohnt, wao Buërie ne graute Rulle spiëlt, ist waohrschienlik,
dat üöwer Frau Hendricks iähre Plakate ap de mönstersken Hüewe
mäwrstieds wjl meh Iärger küërd wärd,
män nich üöwer de suboptimale poëtiske Qualität van de Sprüëkskes,
sunnern üöwer de Kritik an de Buërie:
„Steiht blaots up enn Been dat Swien, is de Swienestal to min!“
„Bau nich Mais blaots stief un stuër!
Sowat dööt kien klone Buër!“ „Wan Blöömkes in de Wieske sind,
de Immen auk iähr Foër findt“.
„Gülle splentern üöwermaot mäk us Grund un Water quaod!“
So lait sik dat hendrickske Hauxdüüdsk üöwersetten, waobi m togiëwen mot:
De Version lüt guëd, wärd aower up viële Hüöwe nich verstaohn,
ümdat Plat nich mähr tot Inventar häört.
Wat dat Ümwiäldministerium ment, begriept alle, we met Verstand un uopene Augen,
Aohren un Niäsen düör de Tied gaoht, un dat de Buërnstand empen reageert,
kan mauk verstaohn,
ümdat viële bi em de Schuld söökt för de bedentlicken Tostänne in de Dier– un Plantenwiäld.
Doch nota bene: Alle, ve met den Wiesefinger up annere tüërt, wiest met drei Fingers up sik trügge.
Wan wi Verbrukers praot sind, gerechte Priese to betahlen,
so dat de Produzent nich no Geld drbidoon mot,
wärd auk weiniger Veeh hollen. Miälk un Buotter, Schinken,
Wuorst un Braoden drüëft nich to Ramsk–Ware
verkuomen, un wan de Pries för Kopsilaot auk en halwen Euro üöwerstiegen draf,
mot m nich up „Düwel– kuom–haruut“ düngen, üm gauer mähr to produzeren.
Mien Raod: Alle, we se past, trekt sik de Schoh an un biätert sik.
De annern attesteert dat Ministerium guëden Willen un sind nich mähr füünsk.
De Ministerske schrif vlicht auk maol Dialekt; dat lüt so fröndlik.
Wi laotet bit Verbruken un Vertehren Vernül regeren.
Un altohaup falt wi us nich jüst üm den Hals, a
ower giëft us de Hand un verdriägt us; üöwerüöwermuorn is nämliks Valentinsdag.
Dat mot langen.